This is a review of the Dutch Pink Floyd biography: De Som Der Delen (The sum of the parts).
There is nothing wrong with your browser as the review is in Dutch as well.

Het wordt weer cadeautjesseizoen en dan is er tijd en plaats voor... een nieuw Pink Floyd boek!

Muziekjournalist Wouter Bessels schreef 'Pink Floyd: De Som Der Delen' voor de Rockklassiekers-reeks dat ook Nederlandstalige biografieën over Deep Purple, Elvis Presley, The Beach Boys, Focus en Kayak in huis heeft. De auteur zegt dat het 'de eerste allesomvattende biografie in de Nederlandse taal over de carrière van Pink Floyd en haar vijf groepsleden is geworden' maar dat is maar hoe je het bekijkt. De Heilige Kerk van Iggy de Inuit besprak eerder de Nederlandse uitgave van Hugh Fielders Behind The Wall (2014) en ooit, in een zeer ver verleden, was er een boek met de geïnspireerde titel 'Pink Floyd' (1994) van William Ruhlmann, beiden vertalingen uit het Engels overigens. Maar als Bessels bedoelt dat dit de eerste in het Nederlands geschreven biografie is heeft hij natuurlijk overschot van gelijk, meer nog: dit is momenteel het meest complete Pink Floyd boek ter wereld omdat het ook The Endless River bespreekt en zelfs Rattle That Lock aanhaalt. Bessels zelf is een jonge snaak die The Wall ontdekte in 1987, wat ook al rijkelijk overtijd was, maar dat album liet een onvergetelijke indruk na op hem (terwijl ik dat maar een zwak broertje vond na The Dark Side of the Moon, Wish You Were Here en Animals). Even checken hoe hij er vanaf brengt.

Tijd voor de Ster

Vooraleer het boek van start gaat is er een mini-bio over de heren Anderson en Council. Van Floyd Council wordt er gezegd dat hij 27 nummers opnam waarvan zeven als achtergrondzanger voor Blind Boy Fuller. Dit is kopieer-plakwerk uit de Nederlandstalige Wikipedia, niets op tegen natuurlijk maar Council was toch wat meer dan een zanger in het achtergrond-koortje. Maar deze opmerking hoort hier enkel thuis om wat reclame te maken over onze eigen, massieve, bijdrage over de roots van Pink Floyd: Step It Up And Go.

Nederwiet

Het boek begint met het verschijnen van The Endless River wat het einde betekent van Pink Floyd als groep. Bessels schrijft dat het deels gebaseerd is op The Big Spliff, in 1993 samengesteld door Martin 'Youth' Glover. Dat is niet zo. The Big Spliff werd gemaakt door Andy Jackson tijdens de opnames van The Division Bell. Youth kwam pas twintig jaar later in actie als één van de co-producers van het laatste Floyd album. Het is een euvel waar dit boek meer aan lijdt. Bessels weet wel steeds de som te maken maar slaat een aantal keren de bal mis inzake detailkennis maar laat ons nu net dat soort van kommaneukers zijn dat zich daaraan ergert.

Dan neemt het boek de chronologische volgorde aan, startend met de ontstaansgeschiedenis van de band. Er wordt niet zo lang stilgestaan bij de underground-fase van de groep als in andere biografieën, waar de periode 1965-1967 soms een derde inneemt van het geheel. Eind 1967, als Barrett het laat afweten, worden David O’List en Jeff Beck gebeld om de groep te vervoegen. Werkelijk? Alle andere biografieën houden er een andere mening op na. David O’List zou misschien wel hebben toegehapt als we dit interview uit 2015 mogen geloven: Davy O’List – Second Thoughts.

Zo gaat het boek verder in een mix van algemeenheden en wat meer gedetailleerde wist-je-datjes. Niet onaardig om lezen maar het komt mij toch wat luchtig over. Wat dan wel weer leuk is is het overvloedig citeren van songteksten. Soms vind ik dat Bessels schrijfstijl wat houterig overkomt en een loopje neemt met de Nederlandse taal ('allerdaagse' spanningen?) en hier en daar is de spellingscontrole wat te overijverig geweest. Zo wordt het Engelse 'wall', niet onbekend voor Pink Floyd-adepten, naar ik meen, een paar keer vervangen door het Nederlandse 'wal'.

Delen door vijf

De geschiedenis van Pink Floyd neemt zo'n 160 bladzijden in beslag en eindigt met het hoofdstuk 'Erfenis' met informatie over de verschillende compilaties, remasters, bootlegs, coverversies en coverbands. Het tweede deel van het boek, 58 bladzijden, behandelt de solocarrières van de aparte bandleden en doet dat heel wat gedetailleerder dan de meeste andere biografieën. Wij vlooien even de tekst over Syd Barrett na, wat had je anders gedacht?

Dat hoofdstuk begint met Barretts opmerkelijke verschijning in de Abbey Road studio's tijdens de opnames van Shine On You Crazy Diamond waar hij nu en dan een tandenborstel boven haalt. Dat verhaal komt van Richard Wright en werd verder verteld door John Leckie en Peter Jenner, hoewel die laatste niet eens in de studio was op die dag. De andere getuigen, en er zijn er genoeg om een voetbalploeg mee samen te stellen, hebben geen weet van een tandenborstel. Overigens twijfelen Gilmour en Mason of ze wel met de track 'Shine On' bezig waren. Om biograaf Mark Blake te citeren in Mojo: “Geen twee mensen vertellen een eensluidend verhaal.” In latere jaren werd het tandenborstel-verhaal grotendeels ontkracht door diezelfde Mark Blake die erover postte op het Late Night forum, maar echt zekerheid brengt dit ook weer niet.

Storm op til

Wat verder schrijft Bessels dat de hoesfoto op The Madcap Laughs door Mick Rock gemaakt werd. Niet correct. Die iconische foto komt van Storm Thorgerson. Officieel althans, maar dat is dan ook de enige versie die telt. Wel leuk is dat er vermeld wordt dat Syd Barrett jamde met de Last Minute Put Together Boogie Band wat een soort generale repetitie was voor het desastreuze Stars project. (Zie ook: LMPTBB.)

Als het gaat over het outtakes album Opel wordt de songtekst van Word Song (of Untitled Words) afgedrukt om de bizarre genialiteit van Barrett toe te lichten. In de versie van Wouter Bessels eindigt Word Song met de zin 'Rooftop in a thunderstorm missing the point'. Die laatste zin behoort natuurlijk niet tot Word Song, maar is de titel van een gedicht dat in de Hipgnosis archieven werd teruggevonden en gepubliceerd werd in het fanblad Terrapin (als A Rooftop Song In A Thunderstorm Row Missing The Point). Blijkbaar is er iemand wat overijverig geweest met het knip- en plakwerk. (Zie ook: Bonhams Sells Fake Barrett Poem)

Tot slot, ik weet wel dat Pink Floyd Barrett een poot heeft uitgedraaid door hem uit de band te gooien maar ik wist niet dat men in 2006 een been bij hem amputeerde, alvast volgens Bessels die dit smeuïge detail voor waar aanneemt.

Besluit

Voor de leek is dit best wel een interessant boek en dat is precies de doelgroep voor wie het is bedoeld, niet voor de een of andere mopperende dinosauriër die midden de jaren zeventig een 'oorgasme' kreeg na het beluisteren van On The Run. Net zoals Hugh Fielder is Wouter Bessels de auteur die de verhalen bij anderen is gaan halen en die dan in zijn eigen versie giet.

De meerwaarde is dat dit boek werd geschreven in het Nederlands en dus de eerst 'echte' Nederlandstalige Pink Floyd biografie is. Ook zijn de meeste foto's originelen uit het archief van Peter Koks en de auteur maar omdat het meestal gaat om live- of podium-shots lijken ze natuurlijk op alle andere live- of podiumshots in andere boeken.

Toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat Hugh Fielders Behind The Wall net dat tikkeltje beter is, met accuratere informatie, sterkere foto's en, over het algemeen, een heel wat luxueuzere uitgave is en dat voor nagenoeg dezelfde prijs.

Het spijt me zeer.

Met dank aan: Wouter Bessels.
♥ Iggy ♥ Libby ♥